W każdej religii obrzędy pogrzebowe wyglądają inaczej. Kościół prawosławny ma bogatą liturgię pogrzebową. Wyróżnia się aż pięć rodzajów uroczystości. Inaczej wygląda ona dla osób świeckich, inaczej dla kapłanów, zakonników, dzieci. Główną cechą obrządku pogrzebowego w prawosławiu jest postrzeganie przez cerkiew ciała zmarłej osoby, jako świątyni jego duszy. Śmierć jest nieuniknionym aktem istnienia, po którym następuje oddzielenie duszy od ciała i jej pokazanie się przed Sądem Najwyższym.
Chowanie osób świeckich
Ciało po śmierci jest omywane gąbką nawilżoną ciepłą wodą i ubierane w szaty pogrzebowe. Tradycja ta jest nawiązaniem do pogrzebu Chrystusa, którego ciało po zdjęciu z krzyża zostało obmyte i owinięte w całun. Podczas omywania na czole, piersiach, dłoniach, kolanach i stopach robione są znaki krzyża. Zmarły jest odziewany w nowe szaty. Na ubrane ciało nakłada się savan, czyli płat białego płótna. Symbolizuje on szatę chrzcielną. W dłonie zmarłej osoby wkłada się ikonę z podobieństwem Jezusa oraz świecę woskową. Na czole umieszcza się wienczyk. Pasek papieru z nadrukowanym przedstawieniem Chrystusa, Matki Boskiej i Jana Chrzciciela. Kapłan kropi wodą święconą wnętrze trumny i złożone ciało. Przy ciele sprawowana jest panichida – nabożeństwo żałobne. Czytany jest psałterz. W cerkwi odbywa się otpiewanije – pożegnanie zmarłego przez bliskich. Ważnym elementem jest czytanie modlitwy o wybaczeniu grzechów, a kartę z jej tekstem umieszcza się w trumnie.
Pogrzeb odbywa się trzy razy: w dniu pochówku 3 dnia po śmierci, dziewiątego i czterdziestego dnia po nim. W pierwszych dwóch dniach po śmierci dusza zmarłego przebywa na ziemi i prowadzi rozmowę z samym sobą, z rodziną i przyjaciółmi.
